|
امنيت شغلي، حق مسلم کارگران
مصاحبه با مسوول روابط عمومي سنديكاي شركت واحد – چهارشنبه 11 اردیبهشت
1387
]
غزال آزادفر
سعيد ترابيان، عضو هيات مديره و مسوول روابط عمومي سنديكاي كارگران
شركت واحد اتوبوس راني تهران، در آستانه روز جهاني كارگر به پرسش هاي
"روز" در مورد مسايل گوناگون كارگري و همچنين برنامه و شعارهاي آن
تشكل پاسخ داده است.
برنامه
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران برای روز جهانی کارگر
چیست؟
تشكل مستقل سنديكاي كارگران شركت واحد تا امروز هيچ برنامه تعريف شده
اي براي روز اول ماه مه ندارد، اما اعضای آن با حضور در تجمع هاي
كارگري، صداي اعتراض خود را به گوش همگان خواهند رساند.
این
اعتراض ها با چه شعارهایی ابراز خواهد شد؟
با
شعارهايي مثل "زندگي شايسته و سنديكا حق مسلم كارگران است"، "اسانلو را
آزاد كنيد"،
"آزادي
،عدالت، امنيت مشاغل حق مسلم ماست" و
"قراردادهاي
موقت ملغي بايد گردد".
چرا
دولت به تشکل های کارگری، اجازه برگزاری مراسمی برای روز جهانی کارگر
را نداده است؟ ضمن آنکه شاهد آنیم که تلاش هایی برای برگزاری مراسم
رسمی یا دولتی به عمل آمده است.
در
مورد بخش نخست باید بگویم که به دليل مشكلات فراوان كارگران و اعتراضات
گسترده آنان، چون کارگران در روز جهانی کارگر با هم يكصدا مي شوند و
مطالبات خود را درخواست می کنند، از این رو، برای به نمایش در نیامدن
این همبستگی و اتحاد، اجازه برگزاري اين مراسم داده نمي شود.
در
پاسخ به بخش دیگر گفته شما باید خاطر نشان کنم که آن
مراسم
دولتي كه شما اشاره کردید، مراسمي نيست، جز با محوريت خانه كارگر كه
خود را به عنوان نماينده كارگران به آنان تحميل کرده است. البته در
همین مراسم نیز كه با محوريت خانه كارگر برگزار مي شود، هيچگونه اجازه
اي به كارگران برای ابراز مشکلات و خواسته های شان داده نمي شود. در
اينگونه مراسم، مسئولين آن تنها حرف می زنند، در حالي كه كارگران
گوششان از اين حرف ها پر است و بايد تحقق حرف ها را در عمل ببينند
كه
متاسفانه تاکنون هيچ يك از آنها عملي نشده است.
اما
همین خانه کارگر نيز در مراسم امسال محدود شده است.
با
اعتراضات وشكاياتي كه سنديكا و كارگران در رابطه با خانه كارگربه
سازمان جهاني كار، آی ال او، كرده اند، وزير كار هم در صدد بركناري
خانه كارگر و جايگزيني تشكل هاي زير مجموعه خود وزارت كار كرده است،
ولي
به هر حال، ما در همه جا اعلام مي كنيم
که
خانه كارگر، یک حزب سیاسی است و به هيچ عنوان نمي تواند خود را به جاي
نمايندگان كارگران معرفي كند.
با
توجه به فرا رسیدن روز اول ماه مه، چه مشکلاتی در پیش روی کارگران
ایران وجود دارد؟
اخراج هاي دسته جمعي وپرداخت نشدن حقوق كارگران از جمله مشكلات اصلی
پيش روي آنها است، به دليل اينكه اجراي خصوصي سازي در دستور كار دولت
است و اكثر کارخانه ها و كارگاه هاي كارگري به بخش خصوصي واگذار مي
شوند و معمولا مديريت اين واحد ها از مديريت کافی و لازم برخوردار
نيستند و فقط به سود خود مي انديشند. این شیوه به طور معمول، باعث
رسيدگي نكردن به مشکلات کارگران و پرداخت نشدن حقوق آنها مي شود. ضمن
اینکه با واردات گسترده ای که در حال حاضر وجود دارد، کارگاه ها و
کارخانه ها ورشکست و در نتیجه، کارگران اخراج می شوند.
در
سالیان اخیر، شاهد گسترش دامنه اعتراضات و اعتصابات کارگران بوده ایم.
برخورد دولت با این اعتراض ها و اعتصابات چگونه بوده است؟
كارگران با هر حركت اعتراضي، با تهديد و فشار از اين كار منع مي شوند و
تشكلات كارگري هم اگر تصميم به اعتراض جمعي بگيرند و براي تحصن و
اعتراض هم به دنبال مجوز دولتي باشند، با در بسته روبرو مي شوند و در
نطفه از بين مي روند.
اینگونه
برخوردها چه تاثیری بر جامعه کارگری ایران دارد؟
اين حركات به جز اينكه كارگران را جري تر به ادامه حركت هاي صنفي خود
مي كند، ثمر دیگری ندارد و حتي باعث از ياد بردن موضوع اعتراض توسط
کارگران هم نمي شود. در این مورد می توانم به اعتصابات بزرگ طي یک سال
گذشته كارگران لاستیک البرز و نيشكر هفت تپه اشاره کنم که از نمونه هاي
بارز حرکت های اعتراضی کارگران هستند.
انعکاس
این حرکت های اعتراضی کارگران در خارج از ایران چطور بوده است؟
انعكاس حركت هاي كارگري فقط در رسانه هاي خارجي بسيار خوب است و در
كشور خودمان به جز چند روزنامه، آنهم به صورت دست و پا شكسته، مطرح
نمي شود. اما در بعد همبستگی کارگران جهان با برادران و خواهران
ایرانی شان، در سال گذشته، از طرف فدراسيون بین المللی کارگران بخش حمل
و نقل و كنفدراسيون بین المللی اتحادیه های آزاد کارگری، دو روز
همبستگی بین المللی برگزار شد که طي آنها، حمايت هاي خوبي توسط این
سازمان های کارگری از کارگران و فعالان کارگری در ایران به عمل آمد.
منبع
: روز
|
