بازگشت به صفحه نخست

تا کنون نقشه هاي جهاني سازي نئوليبرالي در عراق با شکست مواجه گشته اند.

Rainer Rupp

Jungewelt

20 سپتامبر 2004

برگردان ناهيد جعفرپور

بعد از گذشت يکسال و نيم از معاهده عراق، مردم هنوز هم به جيره بندي مواد غذائي وابسته مي باشند. نيروي اشغال گر ايالات متحده آمريکا تلاش مي کند جلوي کمک هاي احتمالي به شورش گران را سد نمايد.

نيروهاي اشغالگر ايالات متحده آمريکا بعد از حمله شان به عراق و استقرارشان در اين کشور  به مردم عراق وعده بازار آزاد و دمکراتي را که از سيستم آمريکائي الگو برداري مي نمايد را دادند. از آن زمان تا کنون مردم عراق نه آن دمکراسي را بچشم ديده اند و نه وضعيت اقتصاديشان کمي بهتر گشته است. درست به مانند زماني که سازمان ملل متحد کمک هاي غذائي به اين مردم مي رساند هنوز هم آنان براي تنها زنده ماندني عريان وابسته به اندک مواد غذائي به قيمت پانزده دلار در ماه که بصورت مجاني بين مردم تقسيم مي گردد ، مي باشند.دولت عراق جيره بندي مواد غذائي رادر سال 1991 به هنگام تحريم اقتصادي اين کشور توسط ايالات متحده آمريکا شروع نمود تا بدينوسيله اثرات تحريم را خفيف تر نمايد اما طبق تخمين سازمان ملل متحد نزديک به يک و نيم ميليون انسان که اکثريت آنان کودکان و سالمندان مي باشند در اثر نتايج اين جيره بندي ها جان خود را از دست دادند.

امروز هم بدون اين جيره هاي غذائي گرسنگي گسترده اي زندگي مردم سر تاسر عراق را دچار مخاطره خواهد نمود. طبق نظر جامعه ملل متحد اين جيره بندي غذائي براي زنده بودن 60% مردم اين کشور حياتي است. طبق گزارش نيويورک تايمز  مشاوران آمريکائي و دولت عراق از اين سيستم مجاني پخش مواد غذائي بشدت ناراضي بوده و از عراق بعنوان کشوري که دولتش بهترين رفاه اجتماعي جهان را براي مردمش فراهم نموده است ياد مي نمايند. بخصوص نيروي اشغالگر آمريکا از تقسيم جيره غذائي در شهري مثل فلوجه که خانواده شورشيان زندگي مي نمايند و با اين مواد غذائي قادر به زنده ماندن خواهند بود،بسيار ناراحت مي باشد. همچنين روزنامه آمريکائي تايمز گزارش مي دهد که " هزينه برنامه تقسيم مواد غذائي بطور معمول چيزي در حدود سالانه 8/3 ميليارد دلار در سال مي باشد". البته در هزينه نامبرده بسيار تقلب شده است. روزنامه تايمز در اين باره کاملا سکوت نموده است زيرا که اين تقلب ها درست از زمان ورود نيروهاي اشغالگر به عراق شروع شده است. در حاليکه يکسال قبل از حمله آمريکا به عراق نمايندگان مختلفي از سوي سازمان ملل متحد تقسيم مواد غذائي و جيره بندي را در عراق تحت کنترل خود داشته و هيچگونه دغل کاري انجام نمي پذيرفت. همزمان روزنامه آمريکائي تايمز بيان نمود که مواد غذائي جيره بندي شده در عراق اغلب از کشورهاي خارجي خريداري مي گردد و اين مسئله جلوي رشد و توسعه کشاورزي بومي و صنعت مواد غذائي عراق را سد نموده است. همچنين اين روزنامه به قيمت بسيار نازل بنزين در عراق اشاره نموده و مطرح نمود که در عراق يک گالن يک ليتري بنزين در حدود 10 سنت ارزش دارد يعني دقيقا همان قيمتي که در زمان صدام حسين معمول بود. اين روزنامه مي افزايد که بخاطر خرابکاري هاي متوالي از سوي جنبش شورش گر، قيمت بنزين وارد شده  بسيار گران تمام ميشود و دولت عراق و يا بهتر بگوئيم نيروي اشغالگر مجبور است سالانه 5 ميليارد دلار سوبسيد بپردازد تا بنزين در پمپ بنزين ها  با اين قيمت نازل فروخته شود.

مشاور غربي صندوق بين المللي پول و وزير اقتصاد عراق بر سر اين موضوع توافق دارند که اين سوبسيد بسيار بالا از نقشه هاي آزاد سازي اقتصاد و خصوصي سازي سرمايه در اين کشور جلوگيري مي نمايد. کارشناس اقتصادي روزنامه آمريکائي تايمز از اينکه نقشه حل شدن کشور عراق در برنامه هاي اقتصادي جهاني سازي نئوليبرالي با شکست روبرو شده است ابراز نگراني نمود.