کنفرانس بین المللی شان گای خواهان فعالیت بیشتر در مبارزه با فقر گردید!
Junge welt 29 mai
برگردان ناهید جعفرپور
روز پنجشنبه گذشته در مرکز متروپل تجاری چین شهر شان گای، کنفرانس بین المللی برای مبارزه جهانی با فقر کار خود را به پایان رساند. این کنفرانس از جانب دولت چین و سازمان بانک جهانی فراخوانده شده بود و در حدود 1000 نماینده دولت ها و سفرای سازمان های غیر دولتی جهان در آن شرکت نموده بودند تا با یکدیگر در باره چگونکی مبارزه با فقر جهانی به بحث و تبادل نظر بپردازند. چهار سال قبل هم در تجمع خلق ها در جامعه بین الملل ملت ها اهداف هشت گانه ای بنام "توسعه هزاره" برای مبارزه با فقر جهان تصویب گردید که اولین هدف در نظر داشت : تا سال 2015 تعداد انسانهائی را که با کمتر از یک دلار در روز مجبور به زندگی می باشند را به نصف خود برسانند.
از سوی کشور های صنعتی علاقه به این کنفرانس کاملا محدود بود: بیشتر نمایندگان از کشور های جنوب جهان بودند. از سوی دولت آلمان کسی در این کنفرانس شرکت ننموده بود. وزارت همکاری های اقتصادی آلمان از این کنفرانس اعلام بی اطلاعی نموده و به این دلیل حود را در شرایطی نمی دانست که در باره این موضوع اظهار نظر نماید. تنها وزارت راه و ترابری آلمان نماینده ای را به پکن اعزام نموده بود که او هم بدنبال تبلیغات صادرتی این کشور در رابطه با قطار های سریع السیر زیمنس و قیمت شرکت قطار های آلمان و مشاوره های تکنیکی با چین بود. به این صورت گوش های وزرای آلمانی برای شنیدن وضعیت فقر جهان بسته بود. گزارش پایانی این کنفرانس حاکی از این بود که کشور های در حال توسعه می بایست در این رابطه به پیشرفت هائی نائل گردند که گویا این امر به واقعیت نپیوسته بود مثلا گفته می شد که از اواسط سال های 60 قرار بوده است که میانگین سنی در این کشور ها 20 سال ازدیاد یابد و سهم فقر در عرض 20 سال از 40% به 21% تقلیل یابد. اما این توسعه در مناطق مختلف کاملا متفاوت بوده است. بخصوص در اطراف صحرای آفریقا عقب گرد نموده است در حالیکه در سالهای 90 در جنوب و جنوب شرقی و شرق آسیا کمی پیشرفت دیده شده است. در آفریقا و آمریکای جنوبی بطور کلی هیچ بهبودی مشاهده نشده است. در اروپای شرقی و آسیای مرکزی در اوائل سالهای نود حتی وضعیت زندگی به نحو فاحشی بد تر گشته بود بطوری که طبق گزارش سازمان ملل متحد در سال 1999 چهار درصد جمعیت اروپا و آسای مرکزی جزء فقیر ترین ها بودند. در حالیکه در سال 1990 فقط دو درصد از این وضع برخوردار بودند. گزارش پایانی کنفرانس شان گای به این نتیجه گیری رسید که برای تغییر این وضعیت و مبارزه با فقر می باید دولت ها دست بکار گردند و اعتقاد داشتند که مهمترین انتقاد به برنامه مبارزه با فقر بانک جهانی و صندوق بین المللی پول وارد است که دولت ها را با شرایط بسیار سخت مواجه نموده اند و اغلب اقداماتی را مانند خصوصی سازی و پیمان هائی نظیر آنرا که از صندوق نئولیبرال ها بیرون آمده به اجرا در آورده اند.