ايران و مقاوله نامه هاي سازمان بين المللي كار 

شنبه 2 خرداد 1383- 22 مه  2004

جمهوري اسلامي ايران، از سال 1919 تاكنون، به 12 مقاوله نامه از مقاوله‌‏نامه‌‏هاي سازمان بين المللي كار پيوسته است.

به گزارش سرويس كارگري ايلنا، به نقل از سازمان بين المللي كار، اولين مقاوله‌‏نامه‌‏اي كه ايران بدان پيوست، مقاوله نامه‌‏اي به شماره 29 در خصوص كار اجباري بود كه در سال 1957 به تصويب ايران رسيد؛ اين مقاوله نامه بيست و نهمين مصوبه سازمان بين المللي كار بود؛ هم‌‏چنين مقاوله نامه شماره 14 در مورد استراحت هفتگي كارگران بخش صنعت كه در سال 1921 توسط سازمان بين‌‏المللي كار صادر شده‌‏بود، در سال 1972 توسط ايران مورد پذيرش قرار گرفت.

مقاوله نامه شماره 19 در مورد پرداخت غرامت حوادث كارگري، در سال 1925 توسط سازمان بين المللي كار صادر شده‌‏است؛ اين مقاوله‌‏نامه هم در سال 1972 توسط ايران مورد پذيرش قرار گرفت و كشورمان به آن پيوست. مقاوله نامه‌‏هاي شماره 95 در مورد دست‌‏مزد كارگران، شماره 100 در مورد تعادل دست‌‏مزدها، شماره 104 در مورد لغو مجازات كارگران، شماره 105 در مورد لغو كار اجباري، شماره 106 در مورد استراحت هفتگي كارگران اداري و بخشي تجارت، شماره 108 در مورد كاركنان حرفه دريانوردي، شماره 111 در مورد رفع تبعيض نيروي كار، شماره 122 در مورد سياست‌‏هاي استخدامي كارگران و شماره 182 در مورد كار كودكان نيز توسط ايران مورد پذيرش قرار گرفته‌‏اند.

اما مقاوله‌‏نامه شماره 182 در مورد منع كار كودكان، در سال 1999 توسط سازمان بين‌‏المللي كار تدوين شد و ايران در سال 2002 به آن پيوست.