|
درحاشیه فرمان خصوصی کردن گسترده درایران
به گزارش
روزنامه دنیای اقتصاد (14 تیرماه) ارزش کل خصوصی سازی درایران از 1370
تا 1385 فقط 2800 میلیاردتومان بوده است.به این ترتیب، بطور متوسط،
سالی 187 میلیاردتومان درایران خصوصی سازی شده است. حالا به گفته آقای
رضائی ( خبرگزاری فارس)، دبیرشورای مصلحت نظام قرار است 100 هزار
میلیاردتومان اموال دولتی به بخش خصوصی واگذار شود. براساس مقدار متوسط
خصوصی سازی سالانه، واگذاری این اموال دولتی برخلاف ادعای آقای رضائی،
نه ده سال بلکه 535 سال طول خواهد کشید!
البته
به اشاره بگویم و بگذرم که مقدار دلاری این مقدار خصوصی کردن هم نزدیک
به 110میلیارددلار می شود.نکته این است که آیا اقتصاد ایران و به ویژه
بخش خصوصی اش در وضعیت مالی مناسبی قراردارد که بتواند این مقدار
سرمایه را صرف خرید این واحدها بکند؟
البته
از قول آقای خاموشی- رئیس اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران می
دانیم که«درصورت ایجاد ابزار لازم، بخش خصوصی آمادگی پذیرش 50درصد از
سهام بنگاه‌های اقتصادی دولتی را دارد». البته او ادامه داد که « در
حال حاضر بستر مناسب برای خصوصی سازی در کشور فراهم نیست و در ابتدا
باید راهکارهایی برای این موضوع در کشور تدوین شود». البته رسیدن به
این 50 درصد یک پیش شرط دیگر هم دارد که آنهم وجود ندارد. آقای خاموشی،
«استفاده بخش خصوصی از اعتبارات خارجی را از جمله راهکارهای اساسی برای
تحقق بخشیدن هرچه بیشتر بخش خصوصی به اصل 44 قانون اساسی دانست و افزود:
در حال حاضر راه استفاده از اعتبارات سرمایه‌های خارجی برای بخش خصوصی
بسته است»
اگر
این بستر هم چنان بسته بماند، براساس گفته آقای خاموشی حتی همان 50% هم
محقق نخواهد شد. با این حساب، روشن نیست که سرانجام این فرمان به کجا
خواهد رسید؟ ولی بهتر است فعلا این مطلب را به همین جا رها کنم تا در
فرصت دیگری دو باره به آن برگردم.
آقای رضائی در دفاع از این فرمان می گوید که حجم دولت در 70 سال گذشته
درایران، 39 برابر شده است. در عین حال، برای اجرای برنامه ای که از
قرار در شورای مصلحت نظام تدوین شده است می خواهد که میزان خصوصی سازی
درایران، سالی بیش از 50 برابر رشد کند. من فکر نمی کنم چنین رشدی عملی
باشد و از آن گذشته، اگر هم عملی باشد، این رشد، رشدی سرطانی است. نکته
دوم، اگر به مباحثی که مدافعان این برنامه درایران مطرح می کنند دقت کنید،
حرفشان این است که یکی از دلایل تورم درایران این است که دولت کسری
بودجه زیادی دارد و برای تامین آن یا دلار را به ریال تبدیل می کند و
یا از بانک مرکزی می خواهد که حجم نقدینگی را زیاد کنند. وبعد، چرا
دولت کسری بودجه دارد؟ یکی از دلایل عمده اش این است که بسیاری از شرکت
های دولتی زیان ده هستند. خوب این هم، قبول، ولی کسی آیا می تواند برای
من روشن کند که بخش خصوصی این شرکت های زیان ده را برای چه می خواهد؟
تکلیف این شرکت ها- که از قرار تعدادشان هم کم نیست- چه می شود؟
منبع :
دکتر احمد سیف وبلاگ نیاک |
